[Συνέντευξη]: Ο Πέτρος Τατσόπουλος μιλά στο dwrean.net

Ο Πέτρος Τατσόπουλος είναι γνωστός για το αιχμηρό του ύφος, το καυστικό του χιούμορ και τη διάθεσή του να λέει τα πράγματα με το όνομά τους – χωρίς περιστροφές. Σε αυτή τη συνέντευξη (που μας έδωσε με χαρά), μιλάει ανοιχτά για τον ρόλο της Εκκλησίας στη σύγχρονη κοινωνία, τη διαχρονική σχέση της με την εξουσία, τον τρόπο που εκμεταλλεύεται τον φόβο του θανάτου, αλλά και τη φορολογική της ασυλία. Με τον χαρακτηριστικό του τρόπο, σχολιάζει την επιρροή των social media στη διάδοση της θρησκοληψίας, ενώ αναφέρεται και στο νέο του βιβλίο, «Το παιδί του Διαβόλου», που ήδη είναι best seller και προκαλεί πολλές συζητήσεις.

Αν είσαι λάτρης του πνευματώδους λόγου και της αφοπλιστικής ειλικρίνειας, τότε αυτή η συνέντευξη είναι για σένα. Ο Τατσόπουλος δεν μασάει τα λόγια του – και αυτό ακριβώς κάνει τη συζήτηση μαζί του τόσο απολαυστική.

• Πώς πιστεύετε ότι ο Χριστιανισμός διατηρεί την επιρροή του στην εποχή της πληροφορίας, όταν οι απάτες που γίνονται στο όνομά του αποκαλύπτονται όλο και πιο συχνά;

Η απάντηση στο ερώτημά σας δεν μπορεί παρά να είναι… πολυπαραγοντική. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι οι απάτες δεν είναι αποκλειστική «πατέντα» της χριστιανικής θρησκείας. Απάτες γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται σε όλες τις θρησκείες, από τη στιγμή που παίρνουν διαζύγιο από τον ορθό λόγο και επιχειρούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αυτή είναι και η θεμελιώδης αιτία πίσω από το διαχρονικό «σουξέ» κάθε θρησκευτικής απάτης: ο εκ των προτέρων «αποκλεισμός» του ορθού λόγου από τη συζήτηση. Το έχει διατυπώσει με ενάργεια ο Τζόναθαν Σουίφτ, ο δημιουργός του «Γκιούλιβερ», ήδη από το 1720: «Ποτέ δεν θα καταφέρεις με τη λογική να αλλάξεις τις απόψεις κάποιου που, βάσει της λογικής, δεν θα έπρεπε να τις έχει ευθύς εξαρχής». 

Οι ρασοφόροι απατεώνες γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν οι θρησκευτικές τους απάτες –τα επονομαζόμενα και «θαύματα»- περάσουν από την κονίστρα του ορθού λόγου, θα καταρρεύσουν σαν τραπουλόχαρτα, δεν θα αντέξουν ούτε στον αντίλογο ενός μετρίας ευφυίας επτάχρονου παιδιού. Γι’ αυτό κι επιστρατεύουν την «πίστη», την κολυμβήθρα του Σιλωάμ κάθε θρησκευτικής τερατολογίας.

• Η εκκλησία ζητάει «πίστη», αλλά δεν δίνει ποτέ οικονομικό απολογισμό. Μήπως τελικά μιλάμε για την πιο καλά οργανωμένη επιχείρηση στον κόσμο;

   Προφανώς. Ο Νίκος Ευαγγελάτος, με αφορμή τις καταγεγραμμένες on camera απάτες στη Μονή Αββακούμ στην Κύπρο, που απέφεραν τζίρο ενός εκατομμυρίου ευρώ, μίλησε στην εκπομπή του για «εισπρακτικό μηχανισμό». Σε αυτόν τον χαρακτηρισμό, εγώ απλώς επισυνάπτω τον επιθετικό προσδιορισμό «θηριώδη». Κολοσσιαίων διαστάσεων εισπρακτικός μηχανισμός. Εάν ένα μονάχα μοναστήρι, με πρωτόγονα μπιτόνια με νερό (απαραίτητα για παιδαριώδη «θαύματα», όπως οι «εικόνες που δακρύζουν») κάνει τζίρο ενός εκατομμυρίου ευρώ, δεν έχουμε παρά να προχωρήσουμε κι εμείς στην αναγωγή και να υπολογίσουμε τι τζίρο κάνουν η Παναγία της Τήνου, οι μονές του Αγίου Όρους (αυτή η φραγκοφονιάδικη Λερναία Ύδρα) και άλλες μικρότερου μεγέθους θρησκευτικές «οργανωμένες επιχειρήσεις»… «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη», όπως θα έλεγε και ο Σπύρος Καλογήρου.

• Μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός ότι αρκετές ανεπτυγμένες χώρες στον κόσμο έχουν απομακρυνθεί από τη θρησκεία, ενώ οι λιγότερο συνεχίζουν να εξαρτώνται από αυτήν;

   Οι χώρες που «πέρασαν από Διαφωτισμό» ενηλικιώθηκαν γρηγορότερα κι εγκατέλειψαν ευκολότερα τις θρησκευτικές τερατολογίες. Εδώ, από όπου ο Διαφωτισμός «πέρασε και δεν ακούμπησε», όπως λέμε (κάτι εν μέρει ανακριβές, και πέρασε και ακούμπησε, έδωσε γενναίες μάχες, τόσο προεπαναστατικά όσο και μετεπαναστατικά, απλώς ηττήθηκε σε επίπεδο εξουσίας), η κοινωνία έμεινε σε μεγάλο βαθμό στάσιμη, με συντριπτική ευθύνη των πολιτικών, οριζόντια ευθύνη, όλων των παρατάξεων, που ανέπτυξαν μια σχέση «αμοιβαίου οφέλους» με την Εκκλησία, μια βαθιά και νοσηρά «πελατειακή» σχέση (κάτι που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι τον καιρό που ήμουν βουλευτής), μια σχέση που τελικά λειτούργησε και λειτουργεί ως τροχοπέδη, ακόμη και στις περιπτώσεις που η κοινωνία επιχείρησε να προπορευτεί της πολιτικής της ηγεσίας. 

• Πιστεύετε ότι η εκκλησία εκμεταλλεύεται τον φόβο του θανάτου για να κρατάει τους πιστούς της υπό έλεγχο;

   Η Εκκλησία (όχι μόνο η δική μας, επαναλαμβάνω, όλες οι Εκκλησίες, όλες οι θρησκείες, κυρίως οι πιο «ανταγωνιστικές» και «μισαλλόδοξες», όπως κατά τεκμήριο είναι οι τρεις μεγάλες ομογάλακτες μονοθεϊστικές: η χριστιανική, η μουσουλμανική και η ιουδαϊκή) εκμεταλλεύεται κυριολεκτικά τα… πάντα: την αφέλεια, την άγνοια, την ευπιστία, την απόγνωση και, πρωτίστως, τον φόβο του θανάτου, την βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για μια μεταθανάτια «δεύτερη ευκαιρία», ιδίως εάν δεν τα έχεις πάει και τόσο καλά στην «πρώτη».

• Τα «ιερά λείψανα» και οι εικόνες που δακρύζουν. Πώς γίνεται να υπάρχει ακόμη κόσμος που τα πιστεύει στον 21ο αιώνα;

Εν προκειμένω συνέβαλαν κατά τρόπο καθοριστικό και ολέθριο τα social media. Πριν από την έλευσή τους, η θρησκοληψία και η θρησκοκαπηλία βρίσκονταν διεθνώς σε αποδρομή, με τα «θύματά» τους απομονωμένα κι εν πολλοίς εκτεθειμένα στη δημόσια χλεύη των ορθολογιστών. 

Με την έλευση των social media και, κυρίως, με τη δημιουργία μέσω αλγορίθμων των διαβόητων διαδικτυακών echo chambers (θαλάμων αντήχησης), όπου αφενός το «θύμα» είχε την ανεπανάληπτη ευκαιρία να διαπιστώσει ότι τις δικές του «κουταμάρες» μοιράζονται πολλά άλλα εκατομμύρια και μπορεί ουσιαστικά να ανεβοκατεβάζει «κυβερνήσεις ηλιθίων» (τυπικό το παράδειγμα του Τραμπ), αφετέρου οι «θύτες» (οι ρασοφόροι απατεώνες) είχαν την ευκαιρία να καλλιεργήσουν στα «θύματά» τους το λεγόμενο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», σύμφωνα με το οποίο «θύτες» και «θύματα» έχουν την ίδια ιδεολογία, έχουν κοινά συμφέροντα –αυτοί που αρμέγουν και αυτοί που αρμέγονται- και δεν στέκονται απέναντί τους παρά μονάχα οι «εχθροί» τους -οι αλλόθρησκοι, οι άθεοι κ.ο.κ.-, έχουμε πλέον τη συνταγή της τέλειας απάτης ή, αν προτιμάτε, της τέλειας καταιγίδας.

• Η φορολογική ασυλία της εκκλησίας σε συνδυασμό με τις «δωρεές» πιστών. Πόσο κοντά βρίσκεται αυτό σε έναν μοντέρνο ορισμό της κλοπής;

   Χαίρομαι που το επισημαίνετε, διότι εδώ ακριβώς έγκειται η «μεγάλη παρεξήγηση» -οι περισσότεροι νομίζουμε ότι το άρμεγμα των «θυμάτων» περιορίζεται στον ταπεινό «οβολό» που θα αφήσουν την Κυριακή στο παγκάρι, ενώ το κύριο, το πιο προσοδοφόρο, το πιο ανεξέλεγκτο και το πιο αφορολόγητο άρμεγμα συντελείται μέσω των «δωρεών»: των διαμερισμάτων, των οικοπέδων και των χωραφιών που θα αφήσεις στην Εκκλησία προκειμένου να εξασφαλίσεις μια μεταθανάτια μεζονέτα στον Παράδεισο. Εκεί αποδίδει καρπούς το «άγριο δούλεμα» των «θυμάτων» και από εκεί ξεκινάει το «μεγάλο φαγοπότι» των «θυτών».

• Αν μπορούσατε να δώσετε έναν χαρακτηρισμό για την εκκλησία ως οργανισμό, ποιος θα ήταν: εταιρεία, κόμμα ή αιώνιος «πλασιέ» ελπίδας;

Όλα αυτά μαζί σε κοινό πακέτο. Θα διευκρίνιζα μονάχα ότι η Εκκλησία ως «κόμμα» ήταν πάντοτε αυστηρά κόμμα… κυβερνητικό. Πάντοτε πήγαινε με το «γκουβέρνο», όποιο και αν ήταν το «γκουβέρνο»: ο βυζαντινός αυτοκράτορας, ο σουλτάνος, ο βασιλιάς, ο γερμανός γκαουλάϊτερ, οι συνταγματάρχες, ακόμη και οι «μαυροσκούφηδες» του Βελουχιώτη στις θνησιγενείς εαμοκρατούμενες περιοχές… Περνούσε με τη μεριά της «αντιπολίτευσης» μονάχα όταν διέβλεπε ότι η σημερινή «αντιπολίτευση» θα είναι η αυριανή «κυβέρνηση».

• Πώς εξηγείτε ότι η εκκλησία επιμένει να μιλάει για ταπεινότητα, ενώ οι ίδιοι οι ηγέτες της κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα και ζουν όχι σε τόσο ταπεινά οικήματα;

Φοβάμαι πως όταν θεωρείς ότι έχεις «δεμένο το γάιδαρό σου» -τα αμνοερίφιά σου, για την ακρίβεια- μπορείς να παραμυθιάσεις οποιοδήποτε «θύμα» σου για οτιδήποτε. Εικάζω πως θα τους λένε ότι τα ακριβά αυτοκίνητα και η πολυτελής διαβίωση δεν είναι παρά μια μικρή προκαταβολή για τους ποιμένες από την πλούσια ανταμοιβή που θα μοιραστούν ακριβοδίκαια οι ποιμένες και τα αμνοερίφια –μετά θάνατον, εξυπακούεται.

• Πώς δικαιολογείται η εκκλησία όταν οι μεγαλύτερες θηριωδίες στην ιστορία – από τις σταυροφορίες μέχρι την Ιερά Εξέταση – έγιναν στο όνομα της πίστης;

Μας δίνει την απάντηση η ίδια αυτή η τρομακτική λέξη: μισαλλοδοξία• το μίσος για τη δόξα (την άποψη, την πίστη) του άλλου. Προκειμένου να δικαιολογηθούν τα εγκλήματα μισαλλοδοξίας οι ποιμένες όλων των θρησκειών έχουν επικαλεστεί τις πιο παράλογες, τις πιο μισάνθρωπες, αλλά και τις πιο φαιδρές αιτιολογίες. Όταν ρώτησαν, σχετικά πρόσφατα, τον πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο πώς δικαιολογεί τον βομβαρδισμό αμάχων στο Κίεβο (ανυπεράσπιστα γεροντάκια κομματιάστηκαν μέσα στα ίδια τους τα σπίτια), απάντησε ότι αυτή ήταν η… Θεία Τιμωρία για τις gayprideπαρελάσεις. Μετά από τόσο… αποστομωτική αιτιολόγηση, τι να σχολιάσει κανείς;

• Η σχέση κράτους-εκκλησίας είναι ακόμα στενή, παρότι υποτίθεται πως ζούμε σε κοσμικό κράτος. Πιστεύετε ότι αυτό είναι θέμα συμφερόντων ή απλής συνήθειας;

Θέμα συμφερόντων, ούτε συζήτηση. Καθαρών, κυνικών, αδίστακτων, διαχρονικών συμφερόντων, «εις υγείαν των κορόιδων». Έτσι δικαιολογείται και η σκανδαλώδης «εθελοτυφλία» των δικαστικών αρχών που, ουσιαστικά, εφαρμόζει δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων και αφήνει τις απάτες των ρασοφόρων στο απυρόβλητο. Άλλωστε, οι στενοί φιλικοί δεσμοί ανώτατων δικαστικών λειτουργών και ανώτατων λειτουργών του… Υψίστου αποτελούν από μόνοι τους ένα εξόφθαλμο καραμπινάτο σκάνδαλο. 

Αντιλαμβάνομαι το κώλυμα των δικαστικών να φέρουν σε δύσκολη θέση τα «φιλαράκια» τους. Προκειμένου να τους διευκολύνω, έχω προτείνει επανειλημμένα να ασκήσουν εναντίον μου αυτεπάγγελτη μήνυση για «συκοφαντική δυσφήμιση» (γιατί αν περιμένουμε να με μηνύσουν οι απατεώνες, θα περιμένουμε ως τη Δευτέρα Παρουσία), ώστε να αποδειχτεί και στο δικαστήριο τι υπέροχοι αγαθοί άνθρωποι είναι όλοι αυτοί οι «θαυματοποιοί» και οι «κράχτες» τους και τι σίχαμα είμαι εγώ.

• Τέλος, θα ήθελα να μου πείτε δυο λόγια για το νέο σας βιβλίο «Το παιδί του Διαβόλου». Τι είναι αυτό που θα μάθει ο αναγνώστης μέσα από τις σελίδες του;

Έχω την αίσθηση πως όλα όσα ανέφερα παραπάνω δεν είναι παρά μια κατατοπιστική σύνοψη των περιεχομένων του βιβλίου μου –συν μια λελογισμένη δόση «οργής» για το διαχρονικό «δούλεμα» και το παρεπόμενο «άρμεγμα» των αμνοεριφίων. Να προσθέσω, τέλος, ότι ο τίτλος του βιβλίου, το «Παιδί του Διαβόλου», αναφέρεται μεν σ’ εμένα, αλλά δεν είναι αυτοπροσδιορισμός. Δεν βάφτισα έτσι εγώ τον εαυτό μου -πώς θα μπορούσα, άλλωστε, από τη στιγμή που δεν πιστεύω καν στην… ύπαρξη του Διαβόλου; Με βάφτισε, σε μια σειρά από δικά της πρωτοσέλιδα, η «Ελεύθερη Ώρα», η λατρεμένη εφημερίδα των απανταχού διαταραγμένων, μια από τις ελάχιστες εφημερίδες που διατηρούν ανταποκριτές τόσο στην Κόλαση όσο και στον Παράδεισο. Όπως λέω και μέσα στο βιβλίο: «Όταν σου αποδίδουν ανάλογη καταγωγή εκείνοι που έχουν σπουδάσει το αντικείμενο, είτε την ενστερνίζεσαι είτε δεν την ενστερνίζεσαι, δεν μπορείς παρά να νιώσεις κολακευμένος».

Πέτρος Τατσόπουλος, Φεβρουάριος 2025

Επιμέλεια ερωτήσεων: Κυριάκος Οικονομίδης

Αν θέλεις να υποστηρίξεις την προσπάθεια μας και να βλέπεις καθημερινά νέα άρθρα με δωρεάν υλικό, μπορείς να το κάνεις με μια δωρεά στο Paypal