Το τοπίο άρχισε να αλλάζει όταν τρεις φίλοι από τον Πειραιά μετέφεραν στο διαδίκτυο το έντυπο περιοδικό «Λάσπη (η)» - που εξέδωσε ένα και μοναδικό τεύχος με τιράζ 27 αντιτύπων μόνο (συν ένα αντίτυπο για τον καθένα τους, σύνολο τριάντα φωτοτυπίες). Η ηλεκτρονική «Λάσπη (η)» ανέβηκε στο διαδίκτυο το 1996 – ένα χρόνο μετά το έντυπο ξεκίνημά της – και σταδιακά απέκτησε τον δικό της ιστότοπο, laspi.gr, όπου και σήμερα αναρτάται το πλούσιο υλικό της – το οποίο χρονολογείται από την χρυσή (για την «Λάσπη (την)» - ουδείς πολιτικός υπαινιγμός!) οκταετία 1996-2004.
Μέσα από την «Λάσπη (την)» μπορούσες να διαβάσεις χιουμοριστικά άρθρα που είχαν να κάνουν με τα τεκταινόμενα της εποχής, όπως και να παίξεις παιχνίδια, φτιαγμένα από τους δημιουργούς της «Λάσπης (της)», που και αυτά είχαν να κάνουν με τις εξελίξεις στην Ελλάδα.
 |
| Screenshot από το Τρομο PAC-MAN |
Δύο από αυτά τα παιχνίδια ήταν το «Τρομο PAC-MAN» και το «Φρουτο ΜΑΚΗΣ». Το πρώτο αφορούσε την τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη και ήταν μια διασκευή του γνωστού παιχνιδιού PAC-MAN, όπου έπαιρνες τον ρόλο της Αστυνομίας και κυνηγούσες του περιβόητους τρομοκράτες.
Στο δεύτερο παιχνίδι, τον Φρούτο ΜΑΚΗ έπαιζες σε ένα μηχάνημα, από τα γνωστά «φρουτάκια» και, αν πετύχαινες το συνδυασμό με τα τρία κεφάλια του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, έμπαινες καρφί στην φυλακή, όπως λέει και το ηχητικό του παιχνιδιού.
 |
| Screenshot από την κεντρική σελίδα της Λάσπης. Πρέπει να την επισκεφτείς! |
Εν έτη 2016 λοιπόν, η «Λάσπη (η)» είναι ξανά στον «αέρα» του διαδικτύου, όχι με νέα άρθρα και νέο look, αλλά όπως την άφησαν τότε, το 2004. Ο Θεόφιλος Παπαδόπουλος (ένας από τους αρχισυντάκτες) αποφάσισε να την «ανεβάσει», και όπως γράφουν στο footer της σελίδας, «Για να νοσταλγούν οι παλιοί, να μαθαίνουν οι νεώτεροι και να γελάμε - ή να κλαίμε - όλοι μαζί».
Εμείς, δράξαμε την ευκαιρία, ψάξαμε και βρήκαμε τον Θεόφιλο, τον Αλέξανδρο και τον Γιάννη για να μας παραχωρήσουν μια συνέντευξη και να μας πουν μερικά ενδιαφέροντα πράγματα.
Κ.Ο: Κυριάκος Οικονομίδης
Θ.Π: Θεόφιλος (Volteros) Παπαδόπουλος
Α.Ζ: Αλέξανδρος (Zakman) Ζάκκας
Ι.Δ: Γιάννης (Yanko) Δημητρόπουλος
Κ.Ο: Καλώς όρισες Θεόφιλε και ευχαριστούμε για την αποδοχή της συνέντευξης.
Ι.Δ: Ο Γιάννης είμαι αλλά σας ευχαριστώ εκ μέρους όλων.
Κ.Ο: Πες μας, πως ξεκίνησε η όλη ιδέα της «Λάσπης (της)» και πόσο δύσκολο ήταν την εποχή εκείνη να δημιουργήσετε ιστοσελίδα;
Α.Ζ: Η Λάσπη (η) απλώς κατέγραψε αρχικά σε χαρτί κι έπειτα ηλεκτρονικά τις χιουμοριστικές μας κρίσεις επί παντός επιστητού. Στις μαζώξεις μας οι σχολιασμοί της επικαιρότητας ξεχύνονταν σαν ποταμός αποτελώντας ούτω πως τη μαγιά για τα άρθρα και τα παιχνίδια μας. Το πέρασμα στη διαδικτυακή εποχή ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου ο Βολταίρος ο οποίος είναι και ο καθ’ ύλην αρμόδιος να απαντήσει.
Θ.Π: Εκείνο τον καιρό της απαρχής των σημαντικών προόδων της πληροφορικής στην ελληνική κοινωνία, από πολύ νωρίς, ένα ιστορικό στέλεχος, ο αλησμόνητος (με την καλή έννοια) Μανώλης Λαμπράκης, σχεδίασε την πρώτη ιστοσελίδα για την Λάσπη(την) για να μειώσει τα έξοδα διανομής και εκτύπωσης του κλασικού εντύπου. Ουσιαστικά μηδένισε το κλασικό έντυπο χωρίς οίκτο. Κάπου εκεί σχεδόν αμέσως μετά την πρώτη έκδοση μπήκα και στο βούρκο όχι τόσο επειδή τύγχανε να γνωρίζω 1-2 πραματάκια παραπάνω αλλά γιατί η ιδέα της Λάσπης(της) έπρεπε να διαδοθεί, να διαφωτίσει και να προσφέρει ένα ευχάριστο απάγκιο και διέξοδο εκτόνωσης της καθημερινότητας των συμπολιτών μας. Ήταν καθήκον.
Κ.Ο: Με τι μέσα ο κόσμος σας μάθαινε τότε; Αφού όλοι ξέρουμε ότι κοινωνικά δίκτυα δεν υπήρχαν, και γενικότερα ήταν «δύσκολο» το διαδίκτυο το 1996
Θ.Π: Η διάδοση της ιδέας γινόταν με τον παραδοσιακό τρόπο.. από στόμα σε στόμα και επειδή και οι τοίχοι είχαν πάντα αυτιά έγινε μια καλή ώθηση αρχικά όταν έγραψε για τη Λάσπη(την) ο Νίκος Δήμου στο περιοδικό RΑΜ εν έτει…1996 σχεδόν! Ε, σύντροφοι; Καλά θυμάμαι;
Α.Ζ: Κάποια στιγμή, μεταγενέστερα είναι η αλήθεια, αρχίσαμε και στέλναμε στους ήδη αναγνώστες μας ειδοποιήσεις για νέα άρθρα ή παιχνίδια μας. Έτσι γινόταν ευρύτερα η μεταλαμπάδευση των ιδεωδών της Λάσπης (της). Εγώ πάντως καλού κακού πλησίαζα πολύ συχνά τους τοίχους των σπιτιών που έβρισκα στο δρόμο μου και τους μιλούσα για την Λάσπη (την)
Ι.Δ: Ήταν και μικρότερος ο κατακλυσμός πληροφορίας τότε, άρα μικρότερος και ο ανταγωνισμός. Αν ήσουν στοιχειωδώς καλός, σε πρόσεχαν.
Κ.Ο: Είχαν απήχηση τα άρθρα σας; Πόσοι περίπου ήταν οι αναγνώστες σας;
Θ.Π: είχαμε ανοδική πορεία καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετούς δράσης.. Τα πρώτα χρόνια ασφαλώς οι επισκέπτες μπορεί να ήταν 50 μηνιαίως αλλά πολύ γρήγορα φτάσαμε τους 5000.. μέχρι που το 2003 καταφέραμε να σπάσουμε το ψυχολογικό φράγμα των 30.000.
Ε, μετά ζαλιστήκαμε από τη θέα της κορυφής (προς τα κάτω) οπότε άρχισε να μας κερδίζει η αίσθηση του ιλίγγου. Έτσι αφεθήκαμε στα μαλακά λευκά σύννεφα που έπνιγαν τον απέραντο ορίζοντα της επιτυχίας.
Α.Ζ: Πάμπολλοι, ων ουκ έστιν αριθμός. Είχα γνωρίσει μάλιστα έναν από αυτούς, μάλλον εκείνος με αναγνώρισε από τις μουτσούνες μας που είχαμε ανεβάσει στο editorial του site. Ήταν ο διευθυντής ενός καταστήματος κινητής τηλεφωνίας στο Πασαλιμάνι, ο οποίος μόλις μπήκα μέσα με πλησίασε και με ρώτησε: www.laspi.gr; Φυσικά έμεινα άναυδος αλλά και ενθουσιασμένος! Ο τύπος αυτός, όπως μου εξήγησε, είχε περάσει το προηγούμενο Σ-Κ διαβάζοντάς μας και περνώντας υπέροχα!
Ι.Δ: (σ.σ. ξεσπά σε χειροκροτήματα, ενώ συμπαρασύρει την ομήγυρη στο σχηματισμό γηπεδικού «κύματος»!)
Ι.Δ: Η «Λάσπη (η)» δεν σταμάτησε ποτέ, δεν τεμαχίζεται, δεν τιμαριοποιείται και – περίπου όπως η Ελλάδα – ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει. Εμείς είναι γεγονός ότι είπαμε να ξαποστάσουμε λίγο παραπάνω. Ταυτόχρονα, τα τελευταία 12 χρόνια ξεδιπλώνουμε ένα στρατηγικό σχέδιο προσαρμογής μας στο παγκοσμιοποιημένο γίγνεσθαι, μια και όλοι αλλάξαμε γειτονιές. Αν συμπεριλάβεις και την ιστορική μας ηγεσία, αυτή τη στιγμή τα μέλη μας απλώνονται σε τέσσερις πόλεις, τρεις χώρες και τουλάχιστον δύο ηπείρους. Αυτή η πραγματικότητα δυσκολεύει λίγο τη δημιουργική μας συνεύρεση – το περιοδικό, παρόλο που είναι διαδικτυακό, σμιλευόταν κυρίως μέσα από τις συναντήσεις της ομάδας για lasping (ελλ. «λάσπειν») – και αυτό τώρα έχει αραιώσει. Ωστόσο, αισιοδοξούμε.
Θ.Π: Η «Λάσπη(η)» ζει! Ζει στις καρδιές μας.
Α.Ζ: Ζήτω η «Λασπη(η)». Ζήτω το Έθνος! Και για να τελειώνουμε, όλα αυτά είναι εικασίες των ανταγωνιστών μας. Εμείς ποτέ δεν σημάναμε λήξη. Είναι σαν το "κάσους κλέι", "κάζους μπέλι", πώς το λένε, με την Τουρκία. Εάν είναι κάποιος που μπορεί να μας σώσει, είναι μόνο η Λάσπη (η). Πώς εξηγείτε που δεν έχει πει ούτε μια λέξη για εμάς, ούτε κιχ, ο κ. Σόιμπλε; Είναι τυχαίο; Δε νομίζω. Μας φοβούνται κύριοι...
Κ.Ο: Υπάρχει στα πλάνα σας το ενδεχόμενο να συνεχιστεί η «Λάσπη (η)» προσαρμοσμένη στα σημερινά δεδομένα;
Θ.Π:. Κατά καιρούς προβληματιζόμαστε για το ποιοτικό κενό που υπάρχει…(σ.σ. ο ομιλητής κοιτάει αφηρημένα στο κενό μόλις 20 εκατοστά μπροστά από τη μύτη του)… αλλά από την άλλη πλευρά δεν πιστεύουμε ότι η κοινωνία είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει την ρεαλιστικά κωμική πλευρά της πραγματικότητας. (σ.σ. μιλά και κάνει ακατανόητες χειρονομίες με τον αέρα)
Δεν αποκλείουμε τίποτα αλλά δεν δεσμευόμαστε επίσης. Θα παραμείνουμε σιωπηλοί σαν το παλιό κρασί στο κελάρι ή την ξεχασμένη βαλίτσα στην προβλήτα. Δεν θα αποκαλύψουμε πόσο καλοί είμαστε και τι μπορεί να κρύβουμε… όχι.. όχι ακόμα!;…;! (σ.σ. με δραματικό ύφος, έχει σταματήσει τις χειρονομίες, κοιτά χαμηλά στο τραπέζι δείχνοντας σκεπτικός)
Ι.Δ: (Σηκώνεται όρθιος και κοιτά στα μάτια τον Κ.Ο.) Σας ευχαριστώ που μου δίνετε τη δυνατότητα να διατυπώσω δημόσια την μόνη ρεαλιστική πρόταση συνέχισης της Λάσπης (της), ήτοι την απορρόφησή της από το εν ενεργεία μπλογκ μου – πρόταση την οποία, για ακατανόητους σε μένα λόγους, διστάζουν να αποδεχθούν οι αγαπητοί συναγωνιστ... (Ακολουθεί πανδαιμόνιο από φωνές και προπηλακισμούς).
Α.Ζ: (δείχνοντας τα οπίσθιά του) Όταν η χώρα έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, τολμάτε και κάνετε τέτοια ερώτηση; Η ΛΑΣΠΗ (Η) να γίνει σαν τα μούτρα τους; ΠΟΤΕ!! Η σημερινή πραγματικότητα θα πρέπει να προσαρμοστεί στα ιδεώδη της Λάσπης (της), αλλιώς cry them Haralambos!
Κ.Ο: Με τι άλλο ασχολείστε;
Θ.Π: Προσπαθώ να κάνω τον κόσμο καλύτερο. (σ.σ. προφανώς έχει «κολλήσει» στην προηγούμενη ερώτηση.. δεν προσθέτει τίποτε άλλο)
Α.Ζ: Με την αέναη και άοκνη προσαρμογή στα δεδομένα της αμείλικτης καθημερινότητας. Δουλεύω περισσότερες ώρες από όσες ζω και εξακολουθώ να κυνηγώ τα όνειρά μου ελπίζοντας πως κάποτε θα τα δω να υλοποιούνται.
Ι.Δ: Είμαι συγκοινωνιολόγος μηχανικός και στον ελεύθερο χρόνο μπλόγκερ (yankogohome.blogspot.com) και συγγραφέας («Το Μάτι Του Ταύρου», εκδόσεις Ιβίσκος).
Κ.Ο: Σε ευχαριστώ για το χρόνο που διέθεσες να απαντήσεις στις ερωτήσεις μου.
Ι.Δ: Σε μένα μιλάτε;
Θ.Π: Αφού εσένα κοιτάει! Εξάλλου εσύ δεν μου πήρες τον λόγο στην αρχή; Κάνε τώρα και την αποφώνηση!
A.Z: Παιδιά, εγώ να πηγαίνω;
